Oh gelukkig, ik interpreteerde het volledig verkeerd: we moeten net minder werken! Vooral om die dreigende burn-out te vermijden die ons blijkbaar als een zwaard van Damocles boven het hoofd hangt, met als enige uitweg een onvermijdelijke alcohol- of drugsverslaving. Zijn we in een episode van Grey's Anatomy beland? In ons ziekenhuis zie ik alleen maar de overal rondslingerende halflege plastic bekertjes van de koffiejunkies... De Orde benadrukt ook dat artsen voldoende nachtrust nodig hebben omdat hun werk zo complex en veeleisend is. Maar waarom hebben al die ingewikkelde ingrepen die ik en mijn collega's verrichten dan de stempel van routineuze 'laagvariabele zorg' gekregen?

Ik deelde het goede nieuws - minder werken en meer slapen - dadelijk mee aan mijn zoontje, en werd begroet met een enthousiast gejoel. Net niet luid genoeg om de interventie van de Leuvense professor arbeidsgeneeskunde te overstemmen. "Een werkweek van 55 uren is het absolute maximum. Als artsen zichzelf niet verzorgen, waarom zouden hun patiënten dat dan doen?"

Beste heer Godderis, nu durf ik wel geloven in de evenwichtsoefening van de Orde, maar uw uitspraken lijken me ongegrond. Het is me ten eerste onduidelijk waar die magische grens van 55 uren vandaan komt. Sterker nog, een recente Australische studie heeft het zelfs over een maximum van 39 uren. Moeten volgens u dan alle artsen deze week het werk neerleggen omwille van de te hoge werkdruk? Onzin, een goede arts kijkt niet voortdurend op de klok, maar is empatisch, deskundig, bevlogen en geconcentreerd bezig met een zorgvragende patiënt, zo lang als nodig is. Bij gelegenheid ook 's nachts. Daar word ik heus niet ziek van.

Wil er dan nu eindelijk eens iemand opstaan die onze zorgsector laat hervormen met meer autonomie en inspraak voor artsen?

Uw tweede uitspraak is ronduit verbijsterend. U gaat er van uit dat een 'te hard' werkende, rokende of zwaarlijvige arts per definitie geen goed medisch advies kan geven. Kan een bankier misschien geen deskundig financieel plan opstellen als hij zelf niet steenrijk is? Bestaan er geen voetbaltrainers die excellent kunnen coachen, maar zelf geen wereldvoetballer waren (nietwaar, José)?

Nog geen jaar geleden zei u het zelf nochtans helemaal anders in Artsenkrant: burn-out bij artsen heeft minder te maken met de arts zelf, maar voornamelijk met organisatiekenmerken als autonomie, sociale steun en mogelijkheid tot zelfontplooiing. Wil er dan nu eindelijk eens iemand opstaan die onze zorgsector laat hervormen met meer autonomie en inspraak voor artsen, voldoende financiële middelen voor zinvolle complexe ingrepen, en focus op de patiënt? Daar zou u alvast mijn burn-out door kunnen vermijden.

Oh gelukkig, ik interpreteerde het volledig verkeerd: we moeten net minder werken! Vooral om die dreigende burn-out te vermijden die ons blijkbaar als een zwaard van Damocles boven het hoofd hangt, met als enige uitweg een onvermijdelijke alcohol- of drugsverslaving. Zijn we in een episode van Grey's Anatomy beland? In ons ziekenhuis zie ik alleen maar de overal rondslingerende halflege plastic bekertjes van de koffiejunkies... De Orde benadrukt ook dat artsen voldoende nachtrust nodig hebben omdat hun werk zo complex en veeleisend is. Maar waarom hebben al die ingewikkelde ingrepen die ik en mijn collega's verrichten dan de stempel van routineuze 'laagvariabele zorg' gekregen?Ik deelde het goede nieuws - minder werken en meer slapen - dadelijk mee aan mijn zoontje, en werd begroet met een enthousiast gejoel. Net niet luid genoeg om de interventie van de Leuvense professor arbeidsgeneeskunde te overstemmen. "Een werkweek van 55 uren is het absolute maximum. Als artsen zichzelf niet verzorgen, waarom zouden hun patiënten dat dan doen?"Beste heer Godderis, nu durf ik wel geloven in de evenwichtsoefening van de Orde, maar uw uitspraken lijken me ongegrond. Het is me ten eerste onduidelijk waar die magische grens van 55 uren vandaan komt. Sterker nog, een recente Australische studie heeft het zelfs over een maximum van 39 uren. Moeten volgens u dan alle artsen deze week het werk neerleggen omwille van de te hoge werkdruk? Onzin, een goede arts kijkt niet voortdurend op de klok, maar is empatisch, deskundig, bevlogen en geconcentreerd bezig met een zorgvragende patiënt, zo lang als nodig is. Bij gelegenheid ook 's nachts. Daar word ik heus niet ziek van.Uw tweede uitspraak is ronduit verbijsterend. U gaat er van uit dat een 'te hard' werkende, rokende of zwaarlijvige arts per definitie geen goed medisch advies kan geven. Kan een bankier misschien geen deskundig financieel plan opstellen als hij zelf niet steenrijk is? Bestaan er geen voetbaltrainers die excellent kunnen coachen, maar zelf geen wereldvoetballer waren (nietwaar, José)?Nog geen jaar geleden zei u het zelf nochtans helemaal anders in Artsenkrant: burn-out bij artsen heeft minder te maken met de arts zelf, maar voornamelijk met organisatiekenmerken als autonomie, sociale steun en mogelijkheid tot zelfontplooiing. Wil er dan nu eindelijk eens iemand opstaan die onze zorgsector laat hervormen met meer autonomie en inspraak voor artsen, voldoende financiële middelen voor zinvolle complexe ingrepen, en focus op de patiënt? Daar zou u alvast mijn burn-out door kunnen vermijden.