Een groot deel van onze bevolking heeft z'n normale leven hervat, terwijl de rest van ons vertwijfeld achterblijft. Voorzichtig komen sommigen terug buiten, om verrast vast te stellen dat het gewone leven eigenlijk al lang terug zijn gang gaat. Met uitzondering van de horeca die nog niet geopend is.

Een mondmasker dragen? 'Nee joh. Corona is voorbij'. Afstand houden? Oud nieuws. Handen wassen? Misschien, maar toch nadat we ons zwembadje hebben gevuld. De fameuze coronamaatregelen zijn niet meer helemaal in proportie met de risico's, of alleszins niet meer in proportie tot de versoepelingen die al zijn doorgevoerd, vinden we. Het wordt ons ook niet uitgelegd, waarom men de ene regel behoudt en de andere afvoert. Dus geven we massaal naar eigen goeddunken onze eigen invulling aan de maatregelen.

Idem voor de test-and-trace-strategie. Het is té onduidelijk. Te grotesk. Niet in proportie. Het verwart ons. Na de eerste golf van de pandemie, en toen men zag dat de cijfers in de goei richting gingen, is er bovendien een massale schijn-veiligheid ontstaan.

We geven massaal naar eigen goeddunken onze eigen invulling aan de maatregelen

Velen van ons zijn immers, terwijl we voorbeeldig (of ja, omdat we anders een boete kregen) thuisbleven, nooit in aanraking geweest met corona. We hebben geen familielid verloren aan corona. Die meer dan 9.400 doden? Die droogjes werden afgelezen elke dag op de nieuwsupdate van het crisiscentrum? Dat is voor de meesten onder ons toch de ver-van-ons-bedshow gebleven.

We willen er dan ook liefst niet te veel mee geconfronteerd worden. Net zoals met die klimaatopwarming trouwens, en de dreigende hittegolven en watertekort. En nog een paar andere wereldproblemen. De oplossing: we maken er statistiekjes van. En dan maken we statistiekjes van die statistiekjes. En dan pakken we het statistiekje dat ons het best uitkomt, en op basis daarvan besluiten we dan dat we 'niet ongerust moeten zijn'.

Dat we niet ongerust moeten zijn lijkt hét credo van de coronacrisis geworden

Dat we niet ongerust moeten zijn lijkt dan ook hét credo van de coronacrisis geworden. Elke dag werd het wel ergens in een krant of op een tv-kanaal benadrukt. En aangenomen - 'ah ja, want ze zeiden het op tv'. Een kleine minderheid van de bevolking blijft verward achter. 'Maar, zijn er niet 368.689 doden wereldwijd gevallen? En 9.453 in België?' - klopt, and still counting. En moeten we daar niet een beetje ongerust over zijn?

Een deel van de bevolking dat 'nog steeds bezorgd' is, draagt plichtsgetrouw zijn mondmasker wanneer hij naar de supermarkt gaat. Om daar aangestaard te worden alsof hij van een andere planeet komt. Sommigen hebben een in-de-kast of in-mijn-handtas-masker, anderen dragen een mond-maar-geen-neus-masker, nog weer anderen dragen een kinmasker. Ademt toch een stuk gemakkelijker zo.

Je zou verwachten dat de regering hier snel op inspeelt en de gebruiksaanwijzing even opnieuw uitlegt, net als wanneer het nodig is ze te dragen en wanneer niet. Maar de regering, die is te druk bezig met het verdelen van de taart die zal worden uitgedeeld na corona.

Die taart. Kunnen we het daar ook even over hebben. Het kan toch niet zijn dat diegenen die als helden onthaald werden in het begin van de coronacrisis, nu het kleinste stuk van de taart krijgen? Toch is dat precies de teneur die ik lees wanneer ik de nieuwsberichten erbij neem.

Het zou ondertussen toch duidelijk moeten zijn dat de zorgsector recht heeft op, en zelfs extreme nood heeft aan, meer steun van de regering? Zorgpersoneel gaf de voorbije maanden het beste van zichzelf en méér, toch dreigen zij nu eens te meer onbedeeld achter te blijven.

Als zorgmedewerkers zelf slachtoffer werden van corona, dan is het maar te hopen dat zij een deftige verzekering voorzien hebben

Meer nog, als zorgmedewerkers zelf slachtoffer werden van corona, dan is het maar te hopen dat zij een deftige verzekering voorzien hebben, want als zelfstandige (wat de meeste artsen in perifere ziekenhuizen en huisartsen zijn) kunnen zij namelijk géén aanspraak maken op het Fonds Beroepsziekten.

We verwachten wel dat zij te allen tijde het beste van zichzelf blijven geven, dit uit deontologisch principe, en als ze toch verzaken aan dit deontologisch principe dan vaardigen we wel een Koninklijk Besluit uit dat hen verplicht opvorderbaar maakt ingeval van een tweede golf, op straffe van geldboetes en zelfs gevangenisstraf.

Dat dit een slag in het gezicht van de zorgsector was, is inmiddels duidelijk geworden, toen een deel van het Brussels ziekenhuispersoneel minister Wilmès symbolisch de rug toekeerde. Gelukkig werd snel ingezien hoe absurd dit KB was in het licht van de vele, snelle versoepelingen kaderend in de fameuze exitstrategie, en werd dit ingetrokken. Oef.

U moet niet ongerust zijn, beste regering. Het overgrote deel van het zorgpersoneel zal immers ook bij een tweede golf paraat staan. Omdat ze van hun job houden, omdat ze dat willen. Maar het heeft geen zin om wie dat om de een of andere reden niet (meer) kan, te dwingen dit wel te doen. Alleszins niet wanneer u voor het overige nalaat preventieve maatregelen te handhaven. Dit is op z'n zachtst gezegd verwarrend.

De zorgsector blijft gaan, zorg blijft te allen tijde gewaarborgd. De regering jammer genoeg niet

De witte lakens worden stilaan terug ingerold, het leven gaat door. Maar nog steeds worden in België meer dan 200 mensen per dag besmet met corona, nog steeds worden er mensen érg ziek en sterven. De zorgsector blijft gaan, zorg blijft te allen tijde gewaarborgd. De regering jammer genoeg niet. Dit land is al meer dan een jaar stuurloos, en dobbert nu ook weer richtingloos rond.

Beste regering, een deel van onze bevolking is zwaar geraakt en getraumatiseerd door corona. Een ander deel leeft in ontkenning of apathie. Nog een ander deel is verward en verloren. We hebben nood aan richting. We hebben nood aan duidelijke richtlijnen en adviezen rond testing, tracing en mondmaskers, die helder uitgelegd worden en waar nodig even snel als transparant bijgestuurd worden (maar liefst niet elke dag), zodat deze door iederéén hetzelfde toegepast worden. En kan u daarbij alstublieft ook luisteren naar de bedenkingen van artsen, verpleegkundigen en ander zorgpersoneel in het veld. Wij kunnen namelijk niet erg luid roepen.

Beste regering, we vragen uw aandacht. Omdat u onze aandacht niet meer heeft.

Een groot deel van onze bevolking heeft z'n normale leven hervat, terwijl de rest van ons vertwijfeld achterblijft. Voorzichtig komen sommigen terug buiten, om verrast vast te stellen dat het gewone leven eigenlijk al lang terug zijn gang gaat. Met uitzondering van de horeca die nog niet geopend is.Een mondmasker dragen? 'Nee joh. Corona is voorbij'. Afstand houden? Oud nieuws. Handen wassen? Misschien, maar toch nadat we ons zwembadje hebben gevuld. De fameuze coronamaatregelen zijn niet meer helemaal in proportie met de risico's, of alleszins niet meer in proportie tot de versoepelingen die al zijn doorgevoerd, vinden we. Het wordt ons ook niet uitgelegd, waarom men de ene regel behoudt en de andere afvoert. Dus geven we massaal naar eigen goeddunken onze eigen invulling aan de maatregelen. Idem voor de test-and-trace-strategie. Het is té onduidelijk. Te grotesk. Niet in proportie. Het verwart ons. Na de eerste golf van de pandemie, en toen men zag dat de cijfers in de goei richting gingen, is er bovendien een massale schijn-veiligheid ontstaan.Velen van ons zijn immers, terwijl we voorbeeldig (of ja, omdat we anders een boete kregen) thuisbleven, nooit in aanraking geweest met corona. We hebben geen familielid verloren aan corona. Die meer dan 9.400 doden? Die droogjes werden afgelezen elke dag op de nieuwsupdate van het crisiscentrum? Dat is voor de meesten onder ons toch de ver-van-ons-bedshow gebleven. We willen er dan ook liefst niet te veel mee geconfronteerd worden. Net zoals met die klimaatopwarming trouwens, en de dreigende hittegolven en watertekort. En nog een paar andere wereldproblemen. De oplossing: we maken er statistiekjes van. En dan maken we statistiekjes van die statistiekjes. En dan pakken we het statistiekje dat ons het best uitkomt, en op basis daarvan besluiten we dan dat we 'niet ongerust moeten zijn'.Dat we niet ongerust moeten zijn lijkt dan ook hét credo van de coronacrisis geworden. Elke dag werd het wel ergens in een krant of op een tv-kanaal benadrukt. En aangenomen - 'ah ja, want ze zeiden het op tv'. Een kleine minderheid van de bevolking blijft verward achter. 'Maar, zijn er niet 368.689 doden wereldwijd gevallen? En 9.453 in België?' - klopt, and still counting. En moeten we daar niet een beetje ongerust over zijn?Een deel van de bevolking dat 'nog steeds bezorgd' is, draagt plichtsgetrouw zijn mondmasker wanneer hij naar de supermarkt gaat. Om daar aangestaard te worden alsof hij van een andere planeet komt. Sommigen hebben een in-de-kast of in-mijn-handtas-masker, anderen dragen een mond-maar-geen-neus-masker, nog weer anderen dragen een kinmasker. Ademt toch een stuk gemakkelijker zo. Je zou verwachten dat de regering hier snel op inspeelt en de gebruiksaanwijzing even opnieuw uitlegt, net als wanneer het nodig is ze te dragen en wanneer niet. Maar de regering, die is te druk bezig met het verdelen van de taart die zal worden uitgedeeld na corona.Die taart. Kunnen we het daar ook even over hebben. Het kan toch niet zijn dat diegenen die als helden onthaald werden in het begin van de coronacrisis, nu het kleinste stuk van de taart krijgen? Toch is dat precies de teneur die ik lees wanneer ik de nieuwsberichten erbij neem. Het zou ondertussen toch duidelijk moeten zijn dat de zorgsector recht heeft op, en zelfs extreme nood heeft aan, meer steun van de regering? Zorgpersoneel gaf de voorbije maanden het beste van zichzelf en méér, toch dreigen zij nu eens te meer onbedeeld achter te blijven.Meer nog, als zorgmedewerkers zelf slachtoffer werden van corona, dan is het maar te hopen dat zij een deftige verzekering voorzien hebben, want als zelfstandige (wat de meeste artsen in perifere ziekenhuizen en huisartsen zijn) kunnen zij namelijk géén aanspraak maken op het Fonds Beroepsziekten.We verwachten wel dat zij te allen tijde het beste van zichzelf blijven geven, dit uit deontologisch principe, en als ze toch verzaken aan dit deontologisch principe dan vaardigen we wel een Koninklijk Besluit uit dat hen verplicht opvorderbaar maakt ingeval van een tweede golf, op straffe van geldboetes en zelfs gevangenisstraf.Dat dit een slag in het gezicht van de zorgsector was, is inmiddels duidelijk geworden, toen een deel van het Brussels ziekenhuispersoneel minister Wilmès symbolisch de rug toekeerde. Gelukkig werd snel ingezien hoe absurd dit KB was in het licht van de vele, snelle versoepelingen kaderend in de fameuze exitstrategie, en werd dit ingetrokken. Oef. U moet niet ongerust zijn, beste regering. Het overgrote deel van het zorgpersoneel zal immers ook bij een tweede golf paraat staan. Omdat ze van hun job houden, omdat ze dat willen. Maar het heeft geen zin om wie dat om de een of andere reden niet (meer) kan, te dwingen dit wel te doen. Alleszins niet wanneer u voor het overige nalaat preventieve maatregelen te handhaven. Dit is op z'n zachtst gezegd verwarrend.De witte lakens worden stilaan terug ingerold, het leven gaat door. Maar nog steeds worden in België meer dan 200 mensen per dag besmet met corona, nog steeds worden er mensen érg ziek en sterven. De zorgsector blijft gaan, zorg blijft te allen tijde gewaarborgd. De regering jammer genoeg niet. Dit land is al meer dan een jaar stuurloos, en dobbert nu ook weer richtingloos rond.Beste regering, een deel van onze bevolking is zwaar geraakt en getraumatiseerd door corona. Een ander deel leeft in ontkenning of apathie. Nog een ander deel is verward en verloren. We hebben nood aan richting. We hebben nood aan duidelijke richtlijnen en adviezen rond testing, tracing en mondmaskers, die helder uitgelegd worden en waar nodig even snel als transparant bijgestuurd worden (maar liefst niet elke dag), zodat deze door iederéén hetzelfde toegepast worden. En kan u daarbij alstublieft ook luisteren naar de bedenkingen van artsen, verpleegkundigen en ander zorgpersoneel in het veld. Wij kunnen namelijk niet erg luid roepen.Beste regering, we vragen uw aandacht. Omdat u onze aandacht niet meer heeft.