Wat hebben patiënten, dokters, tandartsen en kinesisten gemeen? Simpel: ze worden allemaal getroffen door de blinde besparingswoede van minister De Block (Open VLD). Die doet nu tal van tarievenakkoorden springen, waardoor zorgverstrekkers vrij hun prijzen kunnen bepalen. En dan is de patiënt het grootste slachtoffer. Want finaal komen de rekeningen bij hem terecht.
De frustraties van dokters, kinesisten en tandartsen zijn begrijpelijk. Zij worden inderdaad geconfronteerd met stijgende kosten, waarvoor ze onvoldoende vergoed worden. Minister De Block blijft potdoof voor de waarschuwingen en signalen uit de sector, en oorverdovend stil over de terechte verzuchtingen en bekommernissen. De regering toont zich zo meer dan ooit een onbetrouwbare partner, en er dreigt een complete vertrouwens- en contractbreuk.
De zorgverstrekkers hebben het bij het rechte eind: de besparingen in de gezondheidszorg zijn ongezien en gaan veel verder dan wat gezond en verantwoordbaar is. Er is al lang geen sprake meer van het wegsnijden van wat overtollig vet, men raakt aan de spierkracht van het systeem.
Maar intussen zien de patiënten hun kosten aandikken. Zo trokken sinds januari heel wat kinesisten hun prijzen op. Hierdoor stijgt de patiëntenfactuur met één derde. En de beroepsvereniging voor tandartsen adviseert haar leden om de erelonen met 2,5 à 5 % te verhogen. Dat lijkt weinig, maar schijn bedriegt. Want die stijging moet de patiënt volledig ophoesten. Voor een jaarlijks onderzoek kan dit zo'n 90% extra betekenen. Geen peanuts maar gigantisch veel meer.
Het beleid van De Block is ronduit onverantwoord en reduceert de patiënt tot melkkoe van de regering.
Als de artsen straks alleen maar de besparing van het komende jaar doorrekenen, wacht de zieken nog een bittere pil van 150 miljoen euro. En dan vergeten we bijna dat de antibiotica in prijs verdubbelden en dat neussprays nu 3 tot 5 keer meer kosten. Je kan dus maar hopen op een goede gezondheid. Al was het maar omdat ziek zijn stilaan onbetaalbaar wordt.
Het beleid van De Block is ronduit onverantwoord en reduceert de patiënt tot melkkoe van de regering. Zo'n minachting is ongezien voor een minister van Volksgezondheid. En er lijkt veel meer achter te schuilen. Deze besparingen zijn immers geen natuurwet, maar een bewuste keuze.
In the long run lijkt het de minister zelfs niet om centen te doen. Als dit wel het geval was, had ze de wijkgezondheidscentra niet geblokkeerd, want die zijn zeker niet duurder dan de traditionele prestatiegeneeskunde. Bovendien verlagen ze drastisch de gezondheidskosten van de meest kwetsbare patiënten. De keuzes van Maggie hebben een duidelijk ideologische stempel, en vertonen verdacht veel gelijkenissen met wat er gebeurt over de grote plas. Daar zijn de Republikeinen op volle koers om Obamacare te ontmantelen. En als het in Washington regent, druppelt het in Brussel. Minister De Block heeft het op onze solidaire sociale zekerheid gemunt.
Door het afspringen van de akkoorden staat de deur naar privatisering wagenwijd open. Met vrije tarieven die lang niet voor iedereen betaalbaar blijven. Een diepere gezondheidskloof, duurdere en wellicht slechtere gezondheidszorg. Is dat echt wat we willen?
De frustraties van dokters, kinesisten en tandartsen zijn begrijpelijk. Zij worden inderdaad geconfronteerd met stijgende kosten, waarvoor ze onvoldoende vergoed worden. Minister De Block blijft potdoof voor de waarschuwingen en signalen uit de sector, en oorverdovend stil over de terechte verzuchtingen en bekommernissen. De regering toont zich zo meer dan ooit een onbetrouwbare partner, en er dreigt een complete vertrouwens- en contractbreuk. De zorgverstrekkers hebben het bij het rechte eind: de besparingen in de gezondheidszorg zijn ongezien en gaan veel verder dan wat gezond en verantwoordbaar is. Er is al lang geen sprake meer van het wegsnijden van wat overtollig vet, men raakt aan de spierkracht van het systeem. Maar intussen zien de patiënten hun kosten aandikken. Zo trokken sinds januari heel wat kinesisten hun prijzen op. Hierdoor stijgt de patiëntenfactuur met één derde. En de beroepsvereniging voor tandartsen adviseert haar leden om de erelonen met 2,5 à 5 % te verhogen. Dat lijkt weinig, maar schijn bedriegt. Want die stijging moet de patiënt volledig ophoesten. Voor een jaarlijks onderzoek kan dit zo'n 90% extra betekenen. Geen peanuts maar gigantisch veel meer. Als de artsen straks alleen maar de besparing van het komende jaar doorrekenen, wacht de zieken nog een bittere pil van 150 miljoen euro. En dan vergeten we bijna dat de antibiotica in prijs verdubbelden en dat neussprays nu 3 tot 5 keer meer kosten. Je kan dus maar hopen op een goede gezondheid. Al was het maar omdat ziek zijn stilaan onbetaalbaar wordt.Het beleid van De Block is ronduit onverantwoord en reduceert de patiënt tot melkkoe van de regering. Zo'n minachting is ongezien voor een minister van Volksgezondheid. En er lijkt veel meer achter te schuilen. Deze besparingen zijn immers geen natuurwet, maar een bewuste keuze.In the long run lijkt het de minister zelfs niet om centen te doen. Als dit wel het geval was, had ze de wijkgezondheidscentra niet geblokkeerd, want die zijn zeker niet duurder dan de traditionele prestatiegeneeskunde. Bovendien verlagen ze drastisch de gezondheidskosten van de meest kwetsbare patiënten. De keuzes van Maggie hebben een duidelijk ideologische stempel, en vertonen verdacht veel gelijkenissen met wat er gebeurt over de grote plas. Daar zijn de Republikeinen op volle koers om Obamacare te ontmantelen. En als het in Washington regent, druppelt het in Brussel. Minister De Block heeft het op onze solidaire sociale zekerheid gemunt.Door het afspringen van de akkoorden staat de deur naar privatisering wagenwijd open. Met vrije tarieven die lang niet voor iedereen betaalbaar blijven. Een diepere gezondheidskloof, duurdere en wellicht slechtere gezondheidszorg. Is dat echt wat we willen?
