Op gezondheid staat geen prijs, zo wil het de volkswijsheid. En in deze Covid-19-crisis is dat meer dan ooit het geval. Louter rationeel beschouwd, valt dat soms moeilijk te begrijpen.
Bij het schrijven betreurden we meer dan 6.000 sterfgevallen. Dat is veel, maar slechts 291 overlijdens gingen over patiënten jonger dan 65 jaar. In veel gevallen hadden ze een onderliggende pathologie.
Met andere woorden, dit virus treft nagenoeg uitsluitend een oudere populatie en vooral 85-plussers. Elk overlijden is er een te veel, dat spreekt. Toch is het maar de vraag of de overheid geen tapijtbombardement uitvoert, terwijl het doelwit netjes afgebakend is. Volstaat het niet 65-plussers en patiënten met een risicoprofiel te isoleren en extra te beschermen? Ironisch genoeg werd net de residentiële ouderenzorg het langst aan zijn lot overgelaten.
Het is maar de vraag of de overheid geen tapijtbombardement uitvoert, terwijl het doelwit netjes afgebakend is
In normale tijden gaan gezondheidseconomen ervan uit dat een gezond, kwaliteitsvol levensjaar 40.000 euro mag kosten. Behoudens uitzonderingen betaalt het Riziv duurdere geneesmiddelen of behandelingen niet terug. Het hoeft geen betoog dat de kostprijs van een lam gelegde, ontwrichte economie in de vele tientallen miljarden euro loopt. En een economische catastrofe is uiteraard ook een ramp voor de volksgezondheid: arm maakt ziek.
Secundaire sterfte wordt dan niet eens meegenomen, mensen overlijden omdat ze zorg uitstellen omwille van Covid-19. Of omdat ze zelfs met zware aandoeningen niet naar het ziekenhuis durven gaan uit angst voor het virus.
Zweden kondigde veel minder draconische maatregelen af en heeft slechts een fractie van de besmettingen en overlijdens van ons land. Internationale vergelijkingen blijven uiteraard een heikele aangelegenheid. We zullen het dus nooit weten. De huidige aanpak vergelijken met een aanpak waarbij uitsluitend ouderen en risicogroepen geïsoleerd en extra beschermd worden, is immers niet mogelijk.
Bij het schrijven betreurden we meer dan 6.000 sterfgevallen. Dat is veel, maar slechts 291 overlijdens gingen over patiënten jonger dan 65 jaar. In veel gevallen hadden ze een onderliggende pathologie. Met andere woorden, dit virus treft nagenoeg uitsluitend een oudere populatie en vooral 85-plussers. Elk overlijden is er een te veel, dat spreekt. Toch is het maar de vraag of de overheid geen tapijtbombardement uitvoert, terwijl het doelwit netjes afgebakend is. Volstaat het niet 65-plussers en patiënten met een risicoprofiel te isoleren en extra te beschermen? Ironisch genoeg werd net de residentiële ouderenzorg het langst aan zijn lot overgelaten. In normale tijden gaan gezondheidseconomen ervan uit dat een gezond, kwaliteitsvol levensjaar 40.000 euro mag kosten. Behoudens uitzonderingen betaalt het Riziv duurdere geneesmiddelen of behandelingen niet terug. Het hoeft geen betoog dat de kostprijs van een lam gelegde, ontwrichte economie in de vele tientallen miljarden euro loopt. En een economische catastrofe is uiteraard ook een ramp voor de volksgezondheid: arm maakt ziek. Secundaire sterfte wordt dan niet eens meegenomen, mensen overlijden omdat ze zorg uitstellen omwille van Covid-19. Of omdat ze zelfs met zware aandoeningen niet naar het ziekenhuis durven gaan uit angst voor het virus. Zweden kondigde veel minder draconische maatregelen af en heeft slechts een fractie van de besmettingen en overlijdens van ons land. Internationale vergelijkingen blijven uiteraard een heikele aangelegenheid. We zullen het dus nooit weten. De huidige aanpak vergelijken met een aanpak waarbij uitsluitend ouderen en risicogroepen geïsoleerd en extra beschermd worden, is immers niet mogelijk.
