...

Het artsenkoppel ondersteunt de werking van Mwana Ukundwa in de regio van Rugabano en Birambo, ongeveer 100 kilometer ten westen van Kigali. Hilde Proot kent de streek goed. "Van 1995 tot 1998 deed ik ziekenhuiswerk in Rwanda. Later zette ik me in voor aidsprojecten en ging ik nog twee à drie keer per jaar ter plaatse. Dat was in de periode 2000 tot 2007. Sinds 2003 steunen we Mwana Ukundwa met ongeveer 25.000 euro per jaar, een bedrag dat we vooral ophalen bij familie en vrienden en door een aantal kleinere acties in de universitaire parochie van KU Leuven en de GRIS (Gemeentelijk Raad Internationale Samenwerking)-Lubbeek. Ook basisschool De Linde in Linden en HDC-Leuven zetten acties op voor het project. Dirk bezoekt het project om de twee jaar. In november vorig jaar was hij er voor het laatst."In de beginperiode stond de kinderwerking van de organisatie centraal. "Dat kwam er op neer dat we ongeveer 200 kinderen konden helpen bij de opvoeding, en het naar school gaan door hen onder andere te voorzien van een uniform, schoenen en schoolmateriaal. Vandaag steunt Mwana Ukundwa in onze regio 350 kinderen, waaronder ook kinderen die seropositief zijn of met een beperking, en gaat de hulp veel breder: een agronoom helpt de ouders van onze leerlingen om betere oogsten te verkrijgen, we hebben zelfhulpgroepen (SHG) over bijvoorbeeld financieel beheer en aidspreventie, we doen nu ook iets voor de kinderen met een fysieke beperking. Per jaar helpen we vier à vijf kinderen voorzien van een prothese. Het is vaak schrijnend om te zien hoe sommige kinderen zich voortbewegen, hoe ze soms tot hun tienerjaren zonder prothese proberen overleven. De prothese moet hen helpen te integreren in de maatschappij." Florence (13 jaar) bijvoorbeeld kreeg gangreen op 7-jarige leeftijd, wat leidde tot een amputatie van beide benen tot onder de knie. Het meisje zat lange tijd in een rolstoel en werd intussen geholpen in het prothesecentrum van Gatagara. Ze kan zich nu met krukken behelpen (zie foto). Mwana Ukundwa zoekt voor haar een school met speciale begeleiding. Voor de gezinnen met een kind met een beperking, die vaak met uitsluiting geconfronteerd worden, maar ook voor bijvoorbeeld seropositieve tieners organiseert Mwana Ukundwa zelfhulpgroepen (SHG). "Kinderen die al seropositief zijn sinds hun geboorte komen in de puberteit en revolteren. Ze willen een relatie, krijgen een partner en worden geconfronteerd met psychologische dilemma's. In de SHG leren ze daar mee om te gaan, worden ze aangemoedigd om aidsremmers te nemen en zien ze dat ze niet alleen zijn. Dit initiatief is moedig en nodig. De tieners leren er dat er voor hen nog steeds een leven mogelijk is." Mwana Ukundwa wordt gerund door Rwandezen. Vincent coördineert de regio waar het echtpaar Maes-Proot hulp biedt, Gaspard en Antoinette zijn vaste vrijwilligers. "Het geeft voldoening te zien hoe de medewerkers evolueren en hoeveel ze kunnen doen met een budget van 25.000 euro per jaar. Veel meer dan wat een buitenlandse equipe er mee zou kunnen. Administratief gebeurt alles ook correct."Ook het effect van de hulpverlening op lange termijn is hartverwarmend. "Een intelligent meisje van relatief goede komaf was zes toen ze in '94 haar beide ouders verloor in de genocide. Ze was bang dat ze geen opleiding meer zou kunnen krijgen, maar kon via onze organisatie naar school en naar de universiteit en heeft nu een job bij een koffiebranderij. De band met Mwana Ukundwa blijft. Ze is zo dankbaar dat ze nu bij ons als vrijwilliger les geeft aan oudergroepjes over financieel beheer", besluit Hilde Proot, "het lijken druppels op een hete plaat, maar voor ons mooi om te zien dat de steun die wij al twintig jaar bieden voor sommigen levensbepalend is."