BVAS noemt zich voorstander van het voorstel om het doktersattest vanaf de eerste ziektedag in ere te herstellen, ook bij korte voorbijgaande ziekte zoals de meeste virale syndromen. BVAS wil huisartsen blijkbaar opnieuw opzadelen met zinloos papierwerk. Laat mij even reageren op de drie argumenten van BVAS.
Zo zijn artsen volgens BVAS de enigen die kunnen bepalen of iemand ziek is. Evenwel zijn klachten en 'ziekzijn' vaak niet objectief meetbaar. De discussie hier gaat in wezen over de klassieke korte arbeidsongeschiktheid wegens een klacht van voorbijgaande aard, zoals virale aandoeningen.
Als een patiënt aangeeft dat hij de voorbije nacht heeft moeten overgeven, diarree of erge hoofdpijn had en daardoor vandaag niet in staat is om te werken, valt er niet noodzakelijk nog iets vast te stellen. In zo'n situatie bevestigt de arts enkel dat een (subjectief) ziektegevoel waarschijnlijk is.
Een tweede argument van BVAS is dat zonder een verplicht bezoek bij een arts sommigen medische hulp zouden uitstellen. Het is mijn ervaring dat onze patiënten voldoende vertrouwd zijn met 'griepale' klachten, en beseffen dat die meestal na een aantal dagen over gaan zonder oorzakelijke behandeling.
Mensen die zich heel erg ziek voelen, komen meteen, of bellen. Ze bellen ook als de klachten naar hun aanvoelen abnormaal lang duren. Uitstel van zorg komt eigenlijk niet voor bij de gemiddelde werknemer. Het is eerder een probleem bij mensen die niet in het arbeidscircuit zitten.
Ziekte en werkonbekwaamheid worden in het voorstel ook ten onrechte als één beschouwd. Iemand kan ziek zijn en toch (gedeeltelijk) arbeidsbekwaam, en andersom kan iemand niet ziek zijn (bijvoorbeeld in rouw, of een ziek kind moeten opvangen) en toch niet arbeidsbekwaam.
De huisarts kan de specifieke arbeidsonbekwaamheid niet beoordelen zonder kennis van de werksituatie. Daarom (o.a.) bestaat er zoiets als een arbeidsarts.
Het is simplistisch om te poneren dat een doktersbriefje de gewenste 'objectiviteit' over ziekte of niet-ziekte zal brengen.
Ten slotte vermindert volgens BVAS een attest het risico op conflicten tussen werkgever en werknemer over de gegrondheid van een ziekmelding. Het voorstel suggereert dat de werkgever de werknemer "by default" wantrouwt.
In zo'n opstelling is het een illusie dat deze relatie hersteld kan worden door de inbreng van een neutrale objectiverende huisarts. Integendeel: in zo'n sfeer zal patiënt ook nog 'onwerkbare sfeer op het werk' aankaarten als oorzaak van vermoeidheid en stress.
In de mate dat de werkgever geen patiënt is bij de huisarts, is het bovendien al helemaal niet de taak van de huisarts om aan conflictbemiddeling te gaan doen.
Het is dus simplistisch om te poneren dat een doktersbriefje de gewenste 'objectiviteit' over ziekte of niet-ziekte zal brengen. Het is niet erg respectvol om al overbevraagde huisartsen (zeker in de winterperiode) op te zadelen met zinloze administratieve klusjes.
Als werkgevers absoluut een briefje nodig hebben voor hun administratie, lijkt mij de beste optie het verstrekken van een veredeld Dixit-attest (waaruit de notie "onderzoek" wordt weggelaten) dat de huisarts op telefonisch verzoek kan afleveren.
Dat zou betekenen dat de werkgever de huisarts vertrouwt, die op zijn beurt zijn patiënt voldoende kent om hem te vertrouwen.