Het doet me wat denken aan de Y2K-periode. Ik begon te werken in 1998 als IT-consultant. Een leuke periode, maar ook redelijk stressvol. Het jaar 2000 kwam eraan. Redelijk onafwendbaar... We wisten dat al jaren... 2000, om precies te zijn. Als er nu iets is dat je kan berekenen, dan zijn het wel jaren, maar soit.

Alle hens aan dek, want zowat elke regel code die ooit geschreven was, diende herbekeken te worden of er al dan niet een tweecijferig jaartal gebruikt was. Achteraf bekeken, is er niets ergs gebeurd: er zijn geen vliegtuigen uit de lucht gevallen, er zijn geen beurzen gecrasht, en de koeien gaven nog steeds melk. Een grote zucht van opluchting... Maar de algemene teneur bij de rest van de bevolking was eerder die van de spreekwoordelijke scheet in de al even spreekwoordelijke fles. 'Was nu al die heisa echt nodig?', zo sprak de vox populi. Alleen de ontwikkelaars en IT-mensen wisten hoe hard ze hadden gewerkt om erger te voorkomen.

Eerlijk gezegd wens ik de hele gezondheidszorg een gezamenlijk Y2K-moment toe. Niet dat ik dit virus wil vergelijken met de millenniumbug, die laatste komt niet eens in de buurt qua impact. Maar wel wens ik dat het we hier later op terugkijken, en dat de man in de straat kan zeggen: 'Was nu al die heisa echt nodig?' En de gezondheidssector? Die zal weten hoe hard er achter de schermen is gewerkt om ons te behoeden voor een ergere situatie.

De eerste dag dat er nul nieuwe besmettingen zijn, roepen we uit als nieuwe nationale feestdag

Wanneer (niet als) dit alles voorbij is, kijken we hier hopelijk met terechte trots op terug. Een aantal politici neemt het woord oorlog in de mond. Met een welbespraakte Franse president op kop... Wel, dan stel ik het volgende voor. Na een oorlog eren we onze soldaten, of het nu met medailles, gedenktekens of eeuwige vlammen is, maakt niet uit... Deze oorlog zal gewonnen worden door artsen, verpleegkundigen, rekkenvullers en truckchauffeurs. Geef die mensen achteraf een standbeeld.

Waarom niet op het dorpsplein van Ranst (heb je hem?), een groot gedenkteken voor allen die nu in de frontlinie staan. De eerste dag dat er nul nieuwe besmettingen zijn, roepen we uit als nieuwe nationale feestdag. Bij de eerste verjaardag krijgt Marc Van Ranst de sleutels van het paleis. En op die dag reiken we ook elk jaar opnieuw een trofee uit aan de meest hardwerkende zorgverstrekker van dat jaar... Via publieksstemming, of zo - we zijn het hier toch gewend om verkiezingen te houden.

En ik weet zelfs al hoe die trofee er zal uitzien: een gouden rol toiletpapier.

#RESPECT

Het doet me wat denken aan de Y2K-periode. Ik begon te werken in 1998 als IT-consultant. Een leuke periode, maar ook redelijk stressvol. Het jaar 2000 kwam eraan. Redelijk onafwendbaar... We wisten dat al jaren... 2000, om precies te zijn. Als er nu iets is dat je kan berekenen, dan zijn het wel jaren, maar soit. Alle hens aan dek, want zowat elke regel code die ooit geschreven was, diende herbekeken te worden of er al dan niet een tweecijferig jaartal gebruikt was. Achteraf bekeken, is er niets ergs gebeurd: er zijn geen vliegtuigen uit de lucht gevallen, er zijn geen beurzen gecrasht, en de koeien gaven nog steeds melk. Een grote zucht van opluchting... Maar de algemene teneur bij de rest van de bevolking was eerder die van de spreekwoordelijke scheet in de al even spreekwoordelijke fles. 'Was nu al die heisa echt nodig?', zo sprak de vox populi. Alleen de ontwikkelaars en IT-mensen wisten hoe hard ze hadden gewerkt om erger te voorkomen.Eerlijk gezegd wens ik de hele gezondheidszorg een gezamenlijk Y2K-moment toe. Niet dat ik dit virus wil vergelijken met de millenniumbug, die laatste komt niet eens in de buurt qua impact. Maar wel wens ik dat het we hier later op terugkijken, en dat de man in de straat kan zeggen: 'Was nu al die heisa echt nodig?' En de gezondheidssector? Die zal weten hoe hard er achter de schermen is gewerkt om ons te behoeden voor een ergere situatie. Wanneer (niet als) dit alles voorbij is, kijken we hier hopelijk met terechte trots op terug. Een aantal politici neemt het woord oorlog in de mond. Met een welbespraakte Franse president op kop... Wel, dan stel ik het volgende voor. Na een oorlog eren we onze soldaten, of het nu met medailles, gedenktekens of eeuwige vlammen is, maakt niet uit... Deze oorlog zal gewonnen worden door artsen, verpleegkundigen, rekkenvullers en truckchauffeurs. Geef die mensen achteraf een standbeeld.Waarom niet op het dorpsplein van Ranst (heb je hem?), een groot gedenkteken voor allen die nu in de frontlinie staan. De eerste dag dat er nul nieuwe besmettingen zijn, roepen we uit als nieuwe nationale feestdag. Bij de eerste verjaardag krijgt Marc Van Ranst de sleutels van het paleis. En op die dag reiken we ook elk jaar opnieuw een trofee uit aan de meest hardwerkende zorgverstrekker van dat jaar... Via publieksstemming, of zo - we zijn het hier toch gewend om verkiezingen te houden.En ik weet zelfs al hoe die trofee er zal uitzien: een gouden rol toiletpapier.#RESPECT